ভেটা ভাঙি ঢৌবোৰ
যেতিয়া কোবাল গতিত আহে
দিক্হাৰা হৃদয়ত উপচি পৰে
উন্মাদ চঞ্চলতা
আলোৰিত ধাৰাষাৰ ধলৰ
গৰ্জনত কঁপি উঠে প্রাণ
আঘাতপ্ৰাপ্ত উদ্বাউল মনত
ভৰি পৰে শূণ্যতা
বুকুৰে নিগৰি বৈ আহে
নিথঁৰ চেঁচা সোঁত
বুকুৰ আশাবোৰৰ
ভগ্ন খণ্ডবোৰে
ককবকাই খেপিয়াই ফুৰে
জীৱন নদীৰ পাৰ
বুকু ভঙা বেদনাৰ
ক্রমবৰ্দ্ধমান যান্ত্রনাত
থানবান হৃদয়ত
ভৰি পৰে ক্লান্তিৰ ছায়া
